Van zorg geven naar zorg krijgen
“Ja joh, ik heb dementie gekregen”, zegt Anja. “Nu woon ik hier helaas, dat zeg ik maar eerlijk.” Nog niet zo lang geleden werkte Anja zelf als vrijwilliger bij de dagbesteding van verpleeghuis Molenschot. Nu heeft zij er een kamer en maakt ze deel uit van de groep mensen die ze voorheen ondersteuning bood. Een grote verandering die ze ferm draagt en waarin zij zich tegelijk ook eenzaam kan voelen. Samen met haar vriendin Linda geeft ze woorden aan haar verhaal.
Vriendschap
Anja is nog geen zeventig en is sinds kort aangewezen op 24 uurs zorg. Ze heeft veel contacten verloren met mensen die niet goed met haar situatie kunnen omgaan. Gelukkig is Linda er: in alles haar steun en toeverlaat. Anja, vertelt trots: “Linda is mijn vriendin, al heel lang!”
Het begin van het ziekteproces weet Anja niet meer precies. Juist omdat er nu en dan gaten vallen in haar geheugen en zij soms van slag raakt als ze de antwoorden niet weet, is Linda erbij om het verhaal aan te vullen. “Het viel me destijds op dat Anja steeds moeilijker op woorden kon komen”, vertelt Linda. “Ik ging met haar naar de huisarts en daarvandaan naar de geriater. Het balletje rolde verder en bezoek aan een casemanager en bewindvoerder volgden.”
Levendig verleden
“Voor ze hier kwam wonen, leidde Anja een zelfstandig en actief leven”, weet Linda. In haar werkzame leven werkte ze bij de NCRV. “Heel lang!” vult Anja haar vriendin aan. Ze weet niet precies meer wat ze bij de NCRV deed. Als Linda vertelt dat ze er reizen begeleidde, pakt Anja dit op: “Ja, door het hele land, ik heb overal gezeten”. Volgens Linda maakte ze heel wat kilometers. “Hou op, schei uit”, lacht Anja. Zichtbaar begint dit onderdeel van het verleden weer tot leven te komen. En Anja leeft zienderogen op als erover wordt gepraat.
Eropuit
Reisbegeleiding is niet het enige mooie gedeelte van vroeger. “Anja was ook vrijwilligster in het verzorgingshuis en later bij de dagbesteding”, vervolgt Linda. Anja veert op bij de herinneringen: “Oh, we hielden altijd zo’n mooie vakantie, weet je nog?” Haar stem schiet de lucht in als ze erover vertelt. Ze houdt duidelijk van reuring en gezelligheid. Ook nu ze in Molenschot woont, gaat ze als het kan er nog graag op uit.
Bezigheden en betekenis
Anja vertelt hoe ze onlangs, min of meer toevallig, zelfstandig de weg naar het graf van haar ouders vond.’ “Dat was zo fijn”, zegt ze geëmotioneerd. Het is voor haar een dierbare herinnering en de weg ernaartoe kent ze als rasechte Soestenaar op haar duimpje. Ze neemt zich voor om dit binnenkort weer op te pakken. Anja bezoekt ook graag het restaurant beneden in Molenschot. Daar ontmoet ze soms mensen van vroeger. En er zijn veel lieve betrokken medewerkers waarmee ze contact maakt. Daarnaast heeft Anja de creaclub ontdekt. Ze kleurt graag en dat terwijl ze vroeger niets van knutselen moest hebben. Een nieuwe uitdaging in een veranderde wereld. Maar het zijn toch vooral de oude vertrouwde dingen die haar houvast en betekenis geven: dan is ze weer even de Anja-van-vroeger.
