Miep geeft bewoners van Silverein extra aandacht
Zodra ze de afdeling opkomt, ontstaat er lichte roering bij de bewoners van Plaza Mayor. Mensen kijken op, willen haar aaien of een korstje brood geven. Miep bezoekt elke dinsdagochtend locatie Weltevreden en legt onderweg naar de vierde verdieping nog even aan bij een cliënt die al heel lang bedlegerig is. Baasje Madelon Toolenaar komt ook mee; zij vertelt.
Hoe werd je vrijwilliger?
“De schoonmoeder van een vriend woonde in een verpleeghuis. Die vriend zei: ‘Wil jij een keer met je hond langskomen, dat vinden ze hier vast leuk.’ Intussen bezoek ik meer dan twintig jaar met mijn honden verschillende verpleeghuizen, sinds een jaar ook Weltevreden. De gedachte die mij drijft: je zult maar voorgoed in een verpleeghuis komen te wonen; wat zal een beetje extra aandacht dan fijn zijn. Miep bezorgt dit de bewoners op een heel natuurlijk manier. Dieren en kleine kinderen doen het bij deze doelgroep fantastisch. Ik wil anderen motiveren ook dit vrijwilligerswerk te doen.”
Wat doe je zoal?
“Miep voelt zelf haarfijn aan bij wie ze terecht kan. Daarnaast is zij goed gesocialiseerd. Dat betekent dat ik haar intensief heb getraind om ouderen met dementie te bezoeken; iemand kan zomaar gaan schreeuwen of huilen. Ze moet per direct reageren op af, lig, blijf – het zijn kwetsbare mensen hè. Laatst had een bewoner steeds de ochtendzorg afgewezen. Toen ik Miep bij haar op bed zette, werd iets doorbroken en wilde zij zich ineens wel wassen en aankleden.”
Wat brengt het jou?
“Na een bezoek aan Plaza Mayor is Miep kapot; zoveel verschillende stemmen, zoveel aaiende handen! Zelf léér ik van de bezoeken. Op de derde verdieping woont een mevrouw die nooit meer uit bed komt. Toch is deze dame altijd positief. Áltijd. Als ik dan met iets moeilijks zit, zeg ik tegen mezelf ‘Madelon, denk aan de mevrouw van Weltevreden. Dát vertel ik anderen: je leert van vrijwilligerswerk én het doet je goed als je iemand een fijne ervaring bezorgt.”
Wat is het mooiste compliment dat je kreeg van een bewoner?
“Op Plaza Mayor woont een bewoner die voortdurend verdrietig is. Ze uit dit door gillen of huilen. Mieps komst doorbreekt dit een ogenblik. Wanneer ze opnieuw gaat huilen, wijs ik ‘kijk eens wie daar zit’, en dan stopt het verdriet weer. Soms gaat dit wel een half uur door. Ik zie dat het zó belangrijk is dat deze mevrouw enkele momenten een andere stemming beleeft.”
